Το ξέρατε εσείς ότι δεν είναι Μονεμβασιά, αλλά είναι Mονεμβάσια; Ή Μονεμβασία τέλος πάντων; Ε ναι λοιπόν τόσα χρόνια ζούμε σε ένα ψέμα. Τόσα χρόνια την λέμε λάθος, ενίοτε την γράφουμε και στις σημάνσεις λάθος, αλλά τελικά ύστερα από μια επίσκεψη μαθαίνουμε το σωστό!
Αν δεν την έχετε επισκεφτεί ακόμα, πάρτε το αυτοκίνητό σας, γεμίστε το με βενζίνη, βάλτε και κάμποσα ευρώ στην άκρη για τα διόδια (γιατί παρά είναι πολλά) και ξεκινήστε. Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη, και ας είναι 4 ώρες και οι στροφές ανεπαίσθητες. Εγώ που είμαι και μιας κάποιας ηλικίας δεν ζαλίστηκα καθόλου και ήταν μια πολύ όμορφη διαδρομή μέσα στα δέντρα και τα φυτά. Με καλή διάθεση και ίσως καμιά δραμαμίνη έχετε 4 ωρίτσες για να φτάσετε σε ένα ίσως από τα πιο γραφικά μέρη της Πελοποννήσου.
Η Μονεμβάσια παραθαλάσσια, την χτυπάει το κυματάκι και ο θαλασσινός αέρας, ξεκινάει σαν ένα πολύ όμορφο χωριό και καταλήγει σε μια ωραιότατη γεφυρούλα που σε οδηγεί στο υπέροχο κάστρο. Μια διαδρομή μέσα στον βράχο και στoν γκρεμό, που σαν ομορφιά δεν χάνει καθόλου καθώς αγναντεύεις το απέραντο γαλάζιο σε οδηγεί στην είσοδο του κάστρου. Η είσοδος του κάστρου, όπως θα περίμενε κανείς είναι πλακόστρωτη με στρογγυλές, γλιστερές πετρούλες σαν τούνελ πέτρινο που σε βγάζει σε μια ανυφορίτσα που οδηγεί στα μαγαζάκια. Η πρώτη μας επίστεψη στο κάστρο έγινε το βράδυ. Οι καφετέριες σιγά σιγά γίνονταν bar, ο φωτισμός ελαφρύς έτεινε στον μοναστηριακό και για κάποιον ανεξήγητο λόγο από την ώρα που μπήκα είχα στο μυαλό μου την σονάτα τους σεληνόφωτος. Προφανώς και θα την είχα αφού εκεί ήταν και το σπίτι του Γιάννη Ρίτσου. Έτσι η Μονεμβάσια μας συστήθηκε με κάστρο της ρομαντική και μυστήρια, με τα πλακόστρωτα σοκάκια της και τις γάτες της που είναι όλο νάζια.
Μόνο και μόνο με αυτό το καλωσόρισμα πώς να μην θες να ξαναπάς; Δεν άφησα γάτα για γάτα να ξέρετε, αυτές έτρωγαν από μένα και εγώ κορόιδευα τον εαυτό μου ότι με συμπαθούν και για αυτό μου κάνουν νάζια! Δεν έχει σημασία καμία όμως γιατί στο τέλος ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι! Δεν νομίζω πως θα ήθελα κάτι περισσότερο από ένα δείπνο σε εστιατόριο στο μπαλκόνι, με ελάχιστο φωτισμό και και να ακούω το κύμα να σκάει στα βράχια (και τις γάτες μου φυσικά). Και να μην θες να ερωτευτείς το κάστρο σε προκαλεί συνεχώς, να ερωτευτείς με κάποιον ή με το ίδιο το κάστρο δεν ξέρω. Πάντως σίγουρα να ζηλέψεις που δεν ζεις και εσύ σε κάποιο πέτρινο σπίτι με θέα όλο το Αιγαίο.
Το πρωί, το κάστρο της Μονεμβάσιας, καμία σχέση. Εκεί έχεις ορατότητα τρομερή, ειδικά δε αν πας και στο σπίτι του Ρίτσου τον μισείς, τον ζηλεύεις λίγο και κατανοείς από που τόση έμπνευση. Και εμένα αν το σπίτι μου είχε τέτοια θέα και μπαλκόνι τόμους ποιήματα θα είχα γράφει. Ας όψεται όμως. Είναι όλος ο συνδυασμός που προσδίδει στο μέρος αυτή την αίσθηση και το κάνει τόσο γραφικό όσο κανένα άλλο μέρος που έχεις επισκεφτεί. Εν ολίγοις πώς να μην μπορέσει κανείς να ερωτευτεί την Μονεμβάσια; Με το που πατήσεις το πόδι σου φαντάζεσαι τον εαυτό σου με chinos παντελονάκι, t–shirt, καπελάκι και μια γραφομηχανή (ο υπολογιστής δεν κολλάει όπως καταλαβαίνετε με την φαντασίωση) να ξεκινήσεις αμέσως να γράφεις. Ευτυχώς τα δωμάτια μας ήταν εκτός κάστρου διαφορετικά δεν νομίζω να μπορούσε κανείς να με πάρει από την Μονεμβάσια.
Όλα τα καλά όμως κάποτε τελειώνουν και έπρεπε να αφήσουμε την Μονεμβάσια για την υπερεκτιμημένη Ελαφόνησο. Εντάξει δεν λέω, καλή ήταν και αυτή αλλά για ένα μπάνιο στον Σίμο and that’s it, nothing more nothing less. Για αυτόν τον λόγο γυρίσαμε τρέχοντας στην Μονεμβάσια να τελειώσει το τετραήμερό μας σαν να ήμασταν σε κάποιο παραμύθι. Και να μετανιώνω εγώ που δεν έμεινα εκεί και γύρισα στην Αθήνα. Δεν πειράζει όμως γιατί έχω την Βουδαπέστη τα Χριστούγεννα να μου δίνει κουράγιο.
Till next time!
Άννα Πετσικοπούλου
Latest posts by Άννα Πετσικοπούλου (see all)
- Εγώ και οι φίλοι του - 18 Μαρτίου 2018
- Οι φίλες μου, οι σχέσεις τους και εγώ - 11 Φεβρουαρίου 2018
- Τι παθαίνουμε όταν ερωτευόμαστε. - 4 Φεβρουαρίου 2018