Ο ευατούλης μας και οι άλλοι λοιπόν. Κάθε μέρα που περνάει δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πόσοι και πόσοι με απογοητεύουν καθημερινά. Βασικά, εγώ πόσο πολύ απογοητεύομαι συνέχει από τους άλλους. Σίγουρα το νιώθετε και εσείς δεν γίνεται να είμαι μόνη μου. Φυσικά δεν αναφέρομαι στον εαυτό μου σαν αλάνθαστη. Κανείς δεν είναι. Σίγουρα όμως κάποιοι κάνουν περισσότερες πατάτες από όλους του άλλους. Και ο ευατούλης τους παίρνει την πρώτη θέση στο βάθρο.
Το έχω ξαναπεί, το λέω και θα το λέω συνέχεια. Ζούμε σε μια εποχή που το πιο σημαντικό για κάποιον είναι ο εαυτούλης του. Όλα τα άλλα είναι μικρής σημασίας αν ο εαυτούλης μας δεν περνάει καλά. Στην επίτευξη αυτού του στόχου όμως σκεφτήκατε πόσο κόσμο πληγώσατε; Και κυρίως σκεφτήκατε πόσο κόσμο αλλάξατε; Άλλους προς το καλύτερο και άλλους προς το χειρότερο. Δεν σας νοιάζει πόσο πληγώσατε κάποιους, πόσους πατήσατε για να φτάσετε στον στόχο σας γιατί όπως προ είπα ο εαυτούλης πάνω από όλα.
Ίσως θα έπρεπε αυτά τα τυπάκια να έχουν κάποια ταμπέλα να ξέρουμε και εμείς που πάμε. Να μην μπερδεύουμε όλοι τι θέλουμε και τις προσδοκίες μας για να μην απογοητευόμαστε κιόλας στο τέλος. Όμως το πρόβλημα βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το κομμάτι. Στις προσδοκίες που έχουμε από τους άλλους. Κάνεις μια νέα γνωριμία, είσαι ελαφρώς καχύποπτος και στην πορεία επιτρέπεις στον εαυτό σου να αφεθεί. Θεωρείς τον άλλο δικό σου άνθρωπο. Τότε είναι η στιγμή που έχεις πολλές προσδοκίες από τον άλλο. Τότε είναι που ο άλλος δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτές και εσύ καταλήγεις απογοητευμένος. Γιατί κάποιος προτιμάει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του εαυτού του παρά στου άλλου. Αυτή λοιπόν είναι η στιγμή, η μεγάλη που ξανά έπαθες και ας πούμε ότι ξανά έμαθες. Αλλάζεις λοιπόν και γίνεσαι ακόμα πιο καχύποπτος και μικραίνεις και άλλο τον κύκλο σου. Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί σε αλλάζουν. Γιατί. Εδώ θα διαφωνήσω. Θέλω να είμαστε όσο πιο θετικοί άνθρωποι γίνεται. Να μην σταματήσουμε να πιστεύουμε στους άλλους. Ίσως έτσι τους δώσουμε την ευκαιρία μέσα από εμάς να καταφέρουν να μικρύνουν το «εγώ» τους και να ασχοληθούν λίγο με το «εμείς». Όλα τα μεγάλα πράγματα κατακτιόνται μέσα από το εμείς. Ένας μόνος του ούτε μέχρι την Βάρκιζα δεν πήγε. Και αν πήγε έκανε τσιγάρο μόνος του, σε ένα παγκάκι σαν μόνος και έρημος σαν τον Σκρούτζ, μέσα στην μιζέρια του, πριν βάλει μυαλό από τα πνεύματα των Χριστουγέννων.
Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που και τα πνεύματα των Χριστουγέννων να τους επισκεφτούν δεν θα αλλάξουν ποτέ. Ας το δεχτούμε. Ο καθένας αποφασίζει για την δική του πορεία. Ας μείνει λοιπόν σε αυτό. Δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω γιατί πρέπει να ασχολούνται με το τι κάνουν οι άλλοι. Γιατί πρέπει να ασχολούνται, να χώνονται, να διαβάλουν και να βάζουν τρικλοποδιές;
Όλα σε αυτή την ζωή είναι τόσο απλά και εμείς μονίμως και με μεγάλη επιτυχία τα κάνουμε τόσο δύσκολα. Πόσο πιο εύκολη και όμορφη θα ήταν η καθημερινότητά μας αν ήμασταν πιο απλοί. Αν ασχολούμασταν μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα και δεν μας ενδιέφερε για να κοιτάξουμε τον εαυτό μας να θάψουμε τον άλλο. Imagine.
Άννα Πετσικοπούλου
Latest posts by Άννα Πετσικοπούλου (see all)
- Εγώ και οι φίλοι του - 18 Μαρτίου 2018
- Οι φίλες μου, οι σχέσεις τους και εγώ - 11 Φεβρουαρίου 2018
- Τι παθαίνουμε όταν ερωτευόμαστε. - 4 Φεβρουαρίου 2018