Αφού λοιπόν έχουμε αναλύσει με κάθε λεπτομέρεια (λέμε τώρα, γυναίκες είμαστε υπάρχουν κ άλλες λεπτομέρειες που δε παραθέσαμε) για τις λάθος επιλογές που έχουμε κάνει, ας ασχοληθούμε με το γιατί δεν χωρίζουμε όταν πρέπει. Πότε λοιπόν λέμε ότι έχει τελειώσει κάτι;
Πότε έχει τελειώσει κάτι; Τώρα εδώ σαν κλασικοί Έλληνες που τα ξέρουμε όλα θα πούμε όλοι το σωστό, αλλά όταν θα έρθει αυτή η κρίσιμη ώρα που θα το ζούμε αυτό, εκείνη την δεδομένη στιγμή, με απόλυτη σιγουριά και ακρίβεια θα τα κάνουμε όχι σκατά, αλλά απόσκατα. Ποτέ μα ποτέ και με μαθηματική ακρίβεια, δεν καταλαβαίνουμε πότε πλέον έχει έρθει το τέλος. Δεν διαθέτουμε ούτε την ωριμότητα αλλά ούτε και την αντίληψη, γιατί προφανώς το θέμα μας αφορά άμεσα, για να καταλάβουμε ότι μια σχέση έχει έρθει πια στο τέλος της και είναι η ώρα να βάλει τους τίτλους τέλους. Μια σχέση που έπρεπε να είχε τελειώσει νωρίτερα την κρατάμε ένα χρόνο, με νύχια και με δόντια και με άπειρους τσακωμούς την κρατάμε άλλο τόσο, την τραβάμε από τα μαλλιά γιατί μας είναι αδύνατο να δεχτούμε το τέλος που έχει έρθει και είναι εκεί, φαίνεται από το παράθυρο και μας γνέφει. Τα τραβάμε όλα από τα μαλλιά μέχρι να σφαχτούμε με τον άλλο και να μην ξαναμιλήσουμε. Γιατί τα όρια πλέον είναι τόσο στενά, μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ξενέρα και την συνήθεια που κάνει την απόφαση για χωρισμό ακόμα πιο αδιανόητη. Γιατί μετά από τόσο καιρό ο έρωτας που νιώσαμε στην αρχή έχει πλέον μετατραπεί σε αγάπη και γίνεται δίλημμα με την ανάγκη για ελευθερία.
Σαν μια νέα βραζιλιάνικη σαπουνόπερα, αυτή την σχέση, που ξεκίνησε τόσο όμορφα την ξεφτιλίζουμε πριν καταφέρουμε να δούμε ξεκάθαρα το τέλος, που επιμένω, ότι είναι ακόμα εκεί στο παράθυρο και αναμένει αναμμένο. Μια είναι λοιπόν η λέξη που χαρακτηρίζει την περίπτωση, εθελοτυφλούμε φίλοι μου.
Και το τέλος ήρθε, του ανοίξαμε και μπήκε και έζησε άσχημες στιγμές σαν να είναι παιδί χωρισμένων γονιών, τσακωμούς, βρισιές και βαριές, πολύ βαριές κουβέντες που κάνουν το τέλος αβάσταχτο και να εύχεται να μην έχει υπάρξει ποτέ και ας ήταν αναγκαίο. Και δεν ξαναμιλάμε με τον άλλο. Λες και το διάστημα που περάσαμε μαζί του, οι στιγμές αυτές που ζήσαμε δεν υπήρξαν ποτέ. Πατήσαμε ένα delete και πήγαν όλα στον trash bin. Αν όμως είχαμε δει το τέλος που περίμενε εκεί έξω και το είχαμε αντιμετωπίσει σαν ώριμοι ενήλικες όπως του άρμοζε, ναι ok θα είχαμε πονέσει, αλλά δεν θα είχαμε δημιουργήσει αυτόν τον civil war. Ο ένας να είναι ο captain America ο άλλος ο iron man και να τα έχουμε κάνει όλα γύρω μας γης μαδιάμ. Να συναντιόμαστε και να αλλάζουμε πεζοδρόμιο. Γιατί είναι κρίμα έναν άνθρωπο με τον οποίο έζησες πολλά να μην τον χαιρετάς στον δρόμο και είναι ακόμα χειρότερο να μετανιώνεις για αυτό. Και πώς δηλαδή θα μπορούσε να μπει ένα όμορφο τέλος; Υπάρχει όμορφο τέλος; Πόσο Σουηδία να γίνουμε πια; Η σκληρή αλήθεια είναι πως οι μεγάλοι έρωτες δεν τελειώνουν όμορφα. Γιατί όταν υπάρχει τέτοιο πάθος, τέτοια χημεία στην αρχή πώς μπορούν να σταματήσουν αυτές οι χημικές αντιδράσεις έτσι απλά και η όποια αυτή σχέση να μεταλλαχτεί σε κάτι τόσο χλιαρό; Ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος.
Άννα Πετσικοπούλου
Latest posts by Άννα Πετσικοπούλου (see all)
- Η απελπισμένη μου επιλογή - 16 Ιουλίου 2017
- Dos and don’ts στις διακοπές με το αγόρι - 9 Ιουλίου 2017
- Διακοπές με χαμηλό budget - 3 Ιουλίου 2017